«Ένας Χρησιμοποιημένος Φάκελος» και το γράμμα που με ασφάλεια μετέφερε «εν καιρώ πολέμου», έγιναν η αφορμή να σκεφτούμε τι αισθάνεται ένα παιδί όταν αναγκάζεται να εγκαταλείψει το σπίτι του, να γίνει πρόσφυγας και να βρει ένα ασφαλές καταφύγιο κάπου μακριά.
Αρχικά, τα παιδιά πήραν ένα γράμμα μέσα σε ένα ταλαιπωρημένο φάκελο και αφού το διάβασαν, συζητήσαμε ποιος θα μπορούσε να είναι ο αποστολέας, γιατί έφυγε από την χώρα του, πώς ήταν η ζωή πριν το πόλεμο, τι αισθάνεται ένα παιδί πρόσφυγας; (Το γράμμα αυτό βασίζεται στη μαρτυρία της Μαρίας Λεονταρίδου, η οποία το 1922 αναγκάστηκε να φύγει από τη Σμύρνη και να φτάσει στη Λέσβο με μία βάρκα. Είναι ένα κείμενο που θα μπορούσε να έχει γραφτεί από οποιονδήποτε πρόσφυγα της σημερινής εποχής).
Στην συνέχεια μέσα από θεατρικό αυτοσχεδιασμό, δουλέψαμε ζεύγη αντίθετων συναισθημάτων: Χαρά – Λύπη, Ελπίδα – Απογοήτευση, Ηρεμία – Αγωνία, Ανακούφιση – Πανικός, Αγάπη – Μίσος, Ασφάλεια – Φόβος.
Τα παιδιά χώρισαν το κείμενο σε τέσσερις σκηνές ανάλογα με τα συναισθήματα που τους γεννήθηκαν:
«Πριν από το πόλεμο», «Καταστροφές στον Πόλεμο», «Φυγή και Ταξίδι», «Προσωρινό Καταφύγιο», και αφού τις δραματοποίησαν , κάθε παιδί πήρε ένα φάκελο και χρησιμοποιώντας τον σαν επιφάνεια ζωγραφικής εικονογράφησε μια σκηνή.
Αν τα συναισθήματα ήταν χρώμα, τι χρώμα θα ήταν; Τα παιδιά έμαθαν την έννοια του Θερμού και Ψυχρού χρώματος και την αντιστοιχία με τα συναισθήματα τους.
Τέλος, ήρθε και η στιγμή της ανατροπής και με όλους τους φακέλους που ζωγράφισαν τα παιδιά φτιάξαμε μια μικρή σκηνή, ένα προσωρινό καταφύγιο για ένα παιδί πρόσφυγα.
Κι όλα αυτά από τις εθελόντριες-εμψυχώτριες Μαρία Παπαχρήστου, αρχιτέκτονα-σκηνοθέτη και Βασιλική Πιστικού, εικαστικό, που τις ευχαριστούμε θερμά!!!
